Het zelfgewilde einde van oude mensen

Op 19 oktober 1991 publiceerde NRC Handelsblad een essay van H. Drion getiteld: Het zelfgewilde einde van oude mensen. In dit artikel bracht de auteur, oud-hoogleraar burgerlijk recht en oud-raadsheer in de Hoge Raad, de wenselijkheid ter sprake om oude mensen de gelegenheid te geven - bij een arts - middelen te verkrijgen waarmee zij op een moment dat hun zelf aangewezen voorkomt een einde aan het leven kunnen maken, op een manier die voor henzelf en hun omgeving aanvaardbaar is. Drion sluit zich met deze publieke verkondiging van zijn opvatting enerzijds aan bij een ontwikkeling in het denken over menselijk leven en dood in een maatschappij die getekend wordt door (medisch-) technische mogelijkheden die uniek zijn in de geschiedenis.Anderzijds haakt zijn mening aan bij de (weinige) reeds bestaande publikaties, ook buitenlandse, ten aanzien van de morele, psychologische en wettelijke aspecten van zelfdoding. Op het specifieke punt van ‘zelfbeschikkingsrecht’ voor oude mensen is Drion met zijn publikatie echter bij uitstek voorloper en verkenner.
Het is inmiddels duidelijk geworden dat de auteur in zijn poging een openbaar gesprek over deze moeilijke en gevoelige materie te beginnen in hoge mate geslaagd is. Het essay deed een stroom van reacties losbarsten en resulteerde in talloze ingezonden en persoonlijke brieven, commentaren, reportages en interviews, die op het moment van verschijnen van dit boekje nog voortduren.In de hierna volgende hoofdstukken zijn de belangrijkste stemmen verzameld die recent als luide echo hebben geklonken op de uitdagende stem van de auteur. De meeste stukken zijn eerder gepubliceerd in NRC Handelsblad, tenzij anders vermeld. De teksten zullen het duidelijk maken: hier is een begin van discussie op gang gekomen die zich als een kring in het water zal verbreden over een steeds groter publiek. Zo is dit boekje dan ook bedoeld.